Kielecka Fabryka Pomp "Białogon" S.A. jest producentem pomp wirowych poziomych i pionowych, pomp zatapialnych, mieszadeł i strumienic, agregatów pompowych z napędem spalinowym, przepompowni ścieków, pomp wyporowych zębatych, pomp obiegowych oraz odlewów z żeliwa szarego, latarni ulicznych do zabytkowych centów miast, koszy ulicznych, słupków ograniczających i porzadkujących ruch pojazdów. Wydział Mechaniczny wyposażony jest w centra obróbcze (CNC), tokarki sterowane numerycznie oraz szereg maszyn konwencjonalnych, przydatnych w realizacji jednostkowych i specjalnych zamówień klientów.Wykonane pompy są testowane na stacji prób.Wydział Mechaniczny świadczy również usługi w zakresie obróbki mechanicznej odlewów i części stalowych, hartowania indukcyjnego powierzchniowego oraz wykonuje remonty pomp. Serwis realizuje na zamówienia klientów montaż instalacji pompowych, prowadzi lub nadzoruje uruchomienia pomp.Historia firmy1817-1827 Huta Aleksandra 1827-1848 Fabryka Machin 1848-1874 Zakłady Rządowe górnicze 1874-1898 "Białogońskij Czornyj Zawod" 1898-1918 Fabryka Maszyn i Narzędzi Rolniczych 1918-1948 Zakłady Mechaniczne "Białogon" 1948-1966 Zakłady Mechaniczne i Odlewnia Żeliwa 1966-1997 Kielecka Fabryka Pomp "Białogon" od 1997 Kielecka Fabryka Pomp "Białogon" S.A Inicjatorem powstania nowoczesnej huty metali nieżelaznych w Białogonie - protoplasty dzisiejszej Fabryki, był ksiądz Stanisław Staszic - radca stanu w rządzie Królestwa Polskiego. Decyzja o lokalizacji była konsekwencją jego osobistego rozpoznania terenu pod względem surowcowym. Inwestycja rozpoczęta wmurowaniem kamienia węgielnego w 1814 roku zaowocowała rozpoczęciem produkcji w 1817 roku. W zakładzie nazwanym na cześć cara „Huta Aleksandra” wytapiano miedź, ołów i srebro poddając je dalszej przeróbce we własnej walcowni. Sukces, jakim było opanowanie technologii odzyskania srebra uwieczniono z polecenia Staszica wybiciem medalu z wizerunkiem Huty i napisem „I kruszcom polskim zajaśniało słońce”.Będący do dziś w posiadaniu Fabryki jeden z ostatnich ocalałych egzemplarzy wybitego medalu jest materialnym dowodem ciągłości tradycji przemysłowej w Białogonie.W zamyśle Staszica Huta miała dostarczać gotowych „skarbów" w oparciu o pozyskane w okolicy surowce. Ich niedostatek, trudności budżetowe, a także wzrost zapotrzebowania na maszyny i urządzenia mechaniczne skłonił ministra skarbu - księcia Ksawerego Druckiego - Lubeckiego do zamknięcia nierentownej huty i rozpoczęcia w 1827 roku jej przebudowy na Fabrykę Machin.Sprowadzono angielskich inżynierów i mechaników zamówiono w Manchesterze i Derby nowoczesne obrabiarki. Urządzono w przebudowanych pomieszczeniach kuźnię, stolarnię, modelarnie i dział montażu maszyn. Nieco później, uruchomiono nową walcownię, a w 1834 roku własny żeliwiak.Tak zorganizowana Fabryka produkowała seryjnie machiny i kotły parowe, urządzenia do gorzelni i cukrowni, wyposażenie dla walcowni, pudlingarni, do wielkich pieców papierni, tartaków oraz szeroką gamę maszyn rolniczych. W okresie powstania listopadowego wytwarzano lufy karabinowe, zorganizowano też tzw. wiercenie luf armatnich.Pełny rozkwit Fabryki Machin przypada na lata 1836 - 1848. Realizowano wówczas wiele zamówień rządowych. Białogon dostarczał urządzenia do kanału Augustowskiego i dla warzelni soli w Ciechocinku. Zdobywał sobie też powoli rynki zagraniczne.Obraz Fabryki z tego okresu oddaje cytat z dzienników podróży Pawła Podczaszyńskiego, który wizytował Zakłady warszawskie i całe Zagłębie Staropolskie by przenieść postępy przemysłu z Królewca na Litwę. Pisze on: „Stanąłem w Białogonie, Ziemi Obiecanej, w kraju ósmego cudu świata. Obejrzałem Zakład, cały dzień w nim przebyłem. Śliczny, bardzo śliczny wzorowy, jak gospodarstwo wzorowe”.Okres rozkwitu zakładu w Białogonie poprzedzony został budową nowoczesnej drogi bitej z Warszawy do Krakowa przeprowadzonej obok zakładu w 1833 roku.Uruchomienie w 1848 roku kolei Warszawsko - Wiedeńskiej, zapoczątkowało okres zastoju. Zastój, ten i stagnację pogłębiał także, fakt, że właścicielem Zakładu Machin w Białogonie pozostawał Skarb Królestwa Polskiego, który był coraz słabszy, a otoczenie tworzyły dynamicznie rozwijające się wówczas firmy prywatne.W 1898 roku zakład wydzierżawił na lat 30 inż. Leon Skibiński. W trudnym okresie światowego kryzysu gospodarczego początku nowego wieku, zdołał on dzięki dobrym staraniom w kołach bankierskich i przemysłowych, uchronić zakład od upadku. Zorganizował nową wytwórnię pod firmą: „Zakłady Mechaniczne, Odlewnia, Fabryka Maszyn i Narzędzi Rolniczych”.Wyburzono stary żeliwiak, w miejsce którego uruchomiono dwa większe i nowocześniejsze n